Reguła życia

Kazanie na Górze jest regułą życia Syna. Nie jest nowym prawem, bardziej niemożliwym od starego. Jest nowym sercem, obiecanym przez proroków. To, co Jezus tu stwierdza, jest tym, czym On żyje, i swoim ciałem przekazuje wszelkiemu ciału. Jego słowa nie są prawem, lecz Ewangelią, nie są szlachetnymi i niełatwymi wymogami, lecz podniosłym i pieknym darem, który się nam ofiarowuje, czyniąc się naszym bratem. Bez daru Jego Ducha Błogosławieństwa są tylko wzniosłą ideologią, tym bardziej desperacką, im bardziej wysublimowaną. Słowo ma moc uczynienia nas nowymi ludźmi : oczyszcza życie, wpaja wiarę, czyni nas gotowymi do służenia, uwalnia od lęku, od zła, od grzechu, choroby i śmierci, uzdalnia do dostrzegania i zwiastowania królestwa Bożego. Kościół tworzą ci, którzy słuchają błogosławieństw i mocą Ducha czynią Jezusa swoim życiem i regułą życia. /o. Silvano Fausti/

Baranek i gołębica

Baranek i gołębica. Dwa symbole całkiem różne, a jednak mające wiele wspólnego: łagodność, delikatność, cichość, bezbronność… Budzą również podobne, bardzo specyficzne uczucia: wzruszenie, czułość, coś przeciwnego poczuciu zagrożenia, pokój… Baranek i gołębica to także dwa zwierzęta składane przez Izraelitów w ofierze jako wyraz prośby o przebaczenie grzechów, o pojednanie, o szczególne łaski, czy też jako znak wdzięczności, miłości, uwielbienia. I dzisiejsza scena, w której występują one dla określenia Boga, to jedno z nielicznych na kartach Biblii objawień tajemnicy Trójcy Świętej, Ojca, Syna i Ducha Świętego w ich wzajemnych odniesieniach. Duch Święty jak gołębica zstępuje od Ojca i spoczywa na Jezusie-Baranku. Jan widzi to i rozpoznaje tajemnicę Bożego Synostwa. Nikt z Nich nie mówi o Sobie, Każdy wskazuje, objawia, potwierdza Innego. Trójca Święta – Ojciec, Syn i Duch Święty – źródło i wzór każdej wspólnoty, rodziny, jedności, relacji. /Siostry Karmelitanki Bose/

Upodobany

Ojciec upodobał sobie Syna, który wybrał "zanurzenie się" w grono grzesznych braci. Jezus jest jedynym Słowem Ojca, objawiającego Tego Boga, którego nikt nigdy nie widział. Synem, który - znając miłość Ojca względem swoich synów - staje się ich bratem: miesza się z grzesznikami, zanurza się w ich rzeczywistość, solidaryzując się z nimi w miłości większej niż śmierć. Jezus, stojący w rzędzie z grzesznikami, jest pierwszą "prezentacją" Boga-z-nami. Scena nad Jordanem przywołuje Kalwarię. Tam "zanurzy się" w śmierci, jak tu w wodach rzeki, tam rozedrze się zasłona świątynna, jak tu rozwarło się niebo, tam obdarzy wszystkich Duchem, którego tu otrzymuje, tam zwróci się do Ojca, który Go tu nazywa Synem, tam zostanie uznany za Syna przez najbardziej oddalonego brata - rzymskiego setnika. Całe bytowanie ziemskie Jezusa, będącego cielesnym objawieniem Boga, zawarte jest między tymi dwoma scenami, które są jego wyjaśnieniem. /o. Silvano Fausti/

Matka Słowa

"A Maryja zachowywała wszystkie te słowa". Maryja, która mimo tego, że dobrze zna wszystkie te fakty, nie może pominąć żadnego usłyszanego słowa. Zachowuje je wszystkie i strzeże ich jak skarbu w głębi swojego serca - tam, gdzie jest wasz skarb, tam też będzie i serce wasze (Łk 12,34) - porównuje z wydarzeniami i rozważa je. Jest świadoma, że słowo zawiera najgłębsze tajemnice. Cała Ewangelia przedstawia te słowa do słuchania, przyjęcia, zachowania, spotkania, mierzenia, zrozumienia, połączenia ze sobą nawzajem w nieustannym wzroście, którego celem i owocem jest pełnia daru - poznanie tajemnic królestwa Bożego. Nasz obraz wynosimy ze słuchania tych słów i będzie on zawsze tylko fragmentaryczny "jak w zwierciadle, niewyraźnie". Jedynie na końcu odwzoruje się w naszym sercu Oblicze, które będziemy oglądać twarzą w twarz. /o. Silvano Fausti/