Pasterz-Baranek

Jezus jest Pasterzem/Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata. Przyszedł, aby uwolnić owce i dać im życie, swoje życie Syna. Podstawową cechą pasterza jest miłość i odwaga, z jaką broni swoich owiec. Ocena prawdziwości pasterza dokonana jest przez same owce. Każdy vzłowiek woli prawdę od kłamstwa, wolność od niewoli, życie od śmierci, chyba że jest oszukany i manipulowany. Dobry Pasterz czyni nas wolnymi, zdolnymi kochać i służyć, mieć nadzieję i odwagę. Jezus jest Pasterzem jako "Baranek Boży", który przez swą łagodność zwycięża przemoc braci. Uwalnia nas od przywódców, którzy nas tyranizują i to najczęściej za naszym przyzwoleniem. Zaczyna się nowy exodus ku wolności Syna, który miłuje, jak sam jest miłowany. Owca idzie za dobrym Pasterzem, który nie zna innej władzy jak służba, innej przemocy jak miłość, innego bogactwa jak dawanie, innego zwycięstwa jak przebaczenie. Każda owca ze swej strony powołana jest do stania się pasterzem, jak Baranek. /o. Silvano Fausti/

Pokój wam!

Szalom to spotkanie się wszelkiego ludzkiego pragnienia z obietnicą Boga. To dar ostateczny. Opiewany przez aniołów nad Jezusową kolebką, teraz jest ofiarowany przez zmartwychwstałego Ukrzyżowanego wszystkim ludziom. Orędzie pokoju stanowi totalne AMEN Boga wobec człowieka i człowieka wobec Boga. Pokój, niewątpliwy znak obecnosci Boga, jest harmonijnym zbiorem różnorakich aspektów jednego i tego samego owocu Ducha. Bóg spełnia swą obietnicę: "Oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej, pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Dawne udręki pójdą w zapomnienie." (Iz 65,17; 43, 19; 65,16 LXX). Ukrzyżowany pokazuje nam, że Bóg jest miłością i przebaczeniem; Zmartwychwstały pokazuje nam, że mióść ukrzyżowana i przebaczająca to Bóg. /o. Silvano Fausti/

Uzdrawiający dotyk

Apostoł Tomasz mówi: "dopóki nie dotknę Jego ran..." To znaczy, dopóki nie przekonam się, że miłość jest rzeczywiście potężniejsza niż śmierć, grzech, nienawiść, niż moja słabość... I Jezus wychodzi naprzeciw pragnieniom i dociekliwości Tomasza. Pochyla się nad nim i pozwala dotknąć swoich ran. Tym samym zaprasza nas do wiary, że także nasze rany mogą być miejscem spotkania ze Zmartwychwstałym. Bóg nie zabiera ich nam, nie wyrywa z naszego życia, ale zaprasza do odkrycia w nich mocy Jego zwycięstwa. Przemienia je na miejsca chwały, miejsca błogosławione, które pociągają nas ku Niemu i upodabniają do Niego. To w nich najpełniej może zajaśnieć potęga Bożego Miłosierdzia. /Siostry Karmelitanki Bose/

Pusty grób

Grób pusty jest założeniem wiary chrześcijańskiej, która stawia jako przeznaczenie nie śmierć, ale zmartwychwstanie. Bóg, miłośnik życia, niczym nie gardzi z tego, co stworzył po to, by było. Nie śmierć jest złem, ale nasz sposób jej pojmowania. Jej ościeniem, który zatruwa nam życie, jest grzech. Wspomnienie śmierci, która budząc w nas lęk czyni nas niewolnikami przez całe życie, staje się miejscem, w którym spotykamy Żmartwychwstałego. Teraz Baranek Boży usuwa grzech świata: wchodząc sam do grobu usuwa definitywnie kamień, który oddziela nas od życia. Odkrycie pustego grobu otwiera dążenie ku nieznanemu. Śmierć przestaje być nieuchronną metą. Płótna, które otaczały ciało Jezusa, są rozciągnięte: grób stał się łożem ślubnym, przygotowanym dla każdego, kto wejdzie do niego. A wszyscy, wcześniej czy później, wejdziemy Nie spotkamy tam jednak panowania śmierci, ale pełną komunię z Panem życia. Śmierć nie jest już śmiercią: naszym absolutnym kresem jest komunia z Tym, który jest wobec nas absolutną miłością. /o. Silvano Fausti/