Próba Łazarza

Życie ziemskie jest mostem nad przepaścią między piekłem a łonem Abrahama. Ma on długość życia, potem się rozpada. Przekracza się go, praktykując miłosierdzie, którego będzie przyzywał ten, kto dziś je wyśmiewa. Aby podjąć właściwe decyzje, warto przyjąć punkt widzenia końca i robić wszystko z jego perspektywy. Po drugiej stronie już daremny będzie płacz nad czymś, co się zaniedbało. Już dzisiaj trzeba nawrócić się na Prawo i Proroków, którzy mówią "co robić". Przymierze z Panem od zawsze domaga się miłości ubogiego brata. Biada temu, kto gardzi ubogim i nie postępuje jak ktoś, kto będzie sądzony według nowego Prawa: "Będzie to bowiem sąd nieubłagany dla tego, który nie czynił miłosierdzia; miłosierdzie odnosi tryumf nad sądem". /o. Silvano Fausti/

Rozlicz się

Wezwaniem do rozliczenia się jest śmierć. Ona stawia człowieka przed Bogiem, aby sprawdzić, czy stał się podobny do Tego, którego jest obrazem. Życie można ocenić tylko w oparciu o jego cel. Bez tego niemożliwa jest moralność i wolność. Śmierć jest rozliczeniem się z życia. Zarządcy, podobnie jak drzewu figowemu, Bóg daje czas - więcej, cały czas, który jest rokiem Jego łaski i wysiłku! - aby naprawił swoje złe zarządzanie. Uświadomienie sobie śmierci prowadzi do przeżywania teraźniejszości jako momentu nawrócenia. Zarządca zostanie pochwalony, ponieważ zrozumiał to. Człowiek jest jedynym stworzeniem, które mając świadomość swej śmierci, jest też osobiście odpowiedzialne za własny koniec. Tutaj chodzi o to, co robić teraz w perspektywie przyszłego rozliczenia. W rzeczywistości my, wierzący, jesteśmy takimi samymi grzesznikami jak inni. Żyjemy w tym samym świecie i tak samo! Jednakże "myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam". My doświadczyliśmy miłosierdzia Ojca. Poznanie tego, co Ojciec uczynił dla mnie, jest początkiem mojej postawy wobec braci. Mam stawać się miłosierny jak On. Obecne postępowanie zapewnia przyszłe zbawienie, kiedy śmierć sprawi, że przejdziemy od zarządzania Jego dobrami do udziału w Jego życiu. /o. Silvano Fausti/

Pragnienie odnalezienia

Pozwolić Bogu, by mnie odnalazł! Tym jest w istocie nawrócenie człowieka. Przyjąć nadobfitą łaskę Miłosiernej Miłości Ojca! Moje działanie to w rzeczywistości tak niewiele wobec potęgi daru, którego Bóg pragnie mi udzielić. Jestem tak cenny w oczach Pana! Jezus w niezwykle poruszających obrazach ukazuje tę miłość miłosierną, poszukującą. Ona podejmie ryzyko i trud wędrówki, nie zważając na niebezpieczeństwa, ponoszone rany, by odnaleźć zbłąkaną owcę. Jest staranna, niestrudzona, wytrwała w poszukiwaniu zgubionej drahmy. Wnosi światło prawdy i w jego promieniach porządkuje serce człowieka, by odnaleźć jego samego i by ten człowiek mógł także sam siebie odnaleźć. W końcu, jest to miłość Ojca o wielkim sercu, głęboko zatroskanego o swoje umiłowane dziecko, które pogubiło się w korzystaniu z daru wolności. Ojca, który ogarnia sercem tych, którzy są w domu, oraz z pełną bólu tęsknotą także tych, którzy odeszli. Te wyczekujące oczy pełne blasku nadziei, ramiona wciąż otwarte, nogi w każdej chwili gotowe wybiec na spotkanie, serce hojne w przebaczaniu - kogóż nie wzruszą, nie przyciągną do siebie? Pozwólmy Bogu, by nas odnalazł, by przekonał nas o swej potężnej miłości!!! /Siostry Karmelitanki Bose/