Symeon

Stary człowiek, będący u kresu swoich dni obejmuje swoimi starczymi ramionami Tego, który jest dawcą życia. Oczy Symeona nie widzą już przed sobą ciemności, ale jutrzenkę życia - Boże zbawienie. Spotkanie z Jezusem Zbawicielem jest niespodzianką dla tego, kto stojąc głodny przed zamkniętymi drzwiami, za którymi wyobraża sobie przepaść ciemności, po ich otwarciu widzi oświetloną salę i wspaniale zastawione stoły przygotowane na ucztę. Zbawienie przygotowane jest przez Boga "dla wszystkich narodów". /o. Silvano Fausti/

Maleńkie Światełko

Jezus przychodzi jako Światłość, która rozprasza nasze ciemności. Może byśmy chcieli, aby przyszedł jak ogień, który wszystko przepala i niszczy. W rzeczywistości Jego przyjście na świat jest jak zapalenie, pośród niezmierzonych ciemności, Maleńkiego Światełka. / Benedykt XVI/

Głos i Słowo

Jan Chrzciciel jest "głosem", a Jezus będzie "słowem". Jak słowo nie może wyrazić się bez głosu, tak Jezus nie może wypowiedzieć się bez Jana i jego żądań. I jak głos bez słów pozbawiony jest sensu, tak każde nasze pragnienie bez Jezusa pozbawione jest swego prawdziwego znaczenia. Można powiedzieć, że cała ludzkość jest jak niezrozumiały i nieartykułowany krzyk, który znajduje w Jezusie słowo wyrażające ją w pełni. /o. Silvano Fausti/

Wieczne przeznaczenie

Nasze wieczne przeznaczenie rozgrywa się w zdolności widzenia i miłowania Pana w ostatnich. Wszystko jest w naszych rękach, również Pan, tak jak wszyscy najmniejsi. Kto miłuje, przeszedł ze śmierci do życia. Celem człowieka jest stanie się jak Bóg. Stajemy się jak Bóg, miłując, ponieważ jest On miłością. Każdy człowiek jest sądzony na podstawie swojej miłości wobec najmniejszego i najsłabszego. Miłość do ostatniego jest miłością do Boga samego. /o. Silvano Fausti/

Talent

Talent jest miłością Ojca do mnie, która powinna "podwoić się" w mojej odpowiedzi miłości względem braci. Odpowiedź na tę miłość czyni mnie tym, kim jestem, synem równym Ojcu. Spełnia się jako człowiek ten, kto daje siebie samego. Kto odpowiada na miłość, jest w stanie otrzymywać i dawać więcej, wzrastając cały czas w niekończącej się radości swojego Pana. /o. Silvano Fausti/

Służba z miłości

Można uczynić z chrześcijaństwa "naukę", podczas gdy ma ono stać się stylem naszego życia. Przykładem i najwyższą normą życia zawsze pozostaje Jezus, Ten, który "będąc bogaty, dla nas stał się ubogim". Syn Boży poprzez Wcielenie zapragnął dołączyć do naszych szeregów, aby swoim życiem wyjaśnić, na czym polega prawdziwa znajomość prawa Bożego. Jego celem była miłość wyrażona w służbie - "Ja jestem pośród was jak ten, który służy" powiedział sam o sobie. Sam nazywa się Mistrzem i uczy nas, abyśmy nie próbowali osiągać pokory w sposób sztuczny, zaniżając swoją wartość. Autentyczne nastawienie na służbę z miłości jest najbezpieczniejszą drogą upodobnienia się do Jezusa - naszego Nauczyciela, Mistrza i Brata! /Siostry Karmelitanki Bose/

Moc miłości

Miłość sama przez się wystarcza...Ona stanowi zasługę, ona też jest nagrodą dla siebie... Miłuję dlatego, bo miłuję, miłuję po to, by miłować. Jakże wielką rzeczą jest miłość, jeśli tylko zwraca się ku swej przyczynie..., jeśli wracając do swego źródła, czerpie zeń niustannie, aby na nowo wypłynąć. /św. Bernard z Clairvaux/

Październikowy czas

Słońce spłynęło z gałęzi i do nóg promieniem się łasi a moje serce na uwięzi czerwienią białą pamięć gasi - Więc przejmij modlitewny niewód i wyjmij mnie z żelaznych wnyków Ty która każesz śpiewać drzewom i źródłem wskrzeszasz łzy kamyków- Ubierz mi duszę w święte pióra i krzyżyk zrób na każdym słowie i przytul mnie w niebieskich górach kiedy wysłuchasz moją spowiedź- A potem mi różaniec daj jak ster a inne rzeczy zbledną i to już będzie nieba kraj i uśmiech Boży - życia sedno - /M.S. Hermaszewski/

Przyjdź Duchu Święty

Duchu Święty, który wszystko łączysz, i chcesz, aby była zgoda. Prosimy Ciebie, żeby nie było ludzi zagniewanych, żyjących jak pies z kotem, dokuczających sobie tam i z powrotem, takich, którzy nawet w czasie arytmetyki pokazują sobie języki. Duchu Święty, ni z tego, ni z owego, tchnij na nas, chuchnij na całego, Amen. /ks. J. Twardowski/

Gospodarz winnicy

Winnica- Kościół. W swej przypowieści Jezus z wyraźnym smutkiem przedstawia obrazowo niewdzięczność. Zdumiewa tu zachowanie owego króla, który mimo pierwszej pełnej buntu i lekceważenia reakcji, nie karze winnych i ponownie z łagodnością domaga się należnej daniny. To niewiarygodna naiwność (patrząc po ludzku), a może przedziwne Boże Miłosierdzie, które może okazać nie tyle Król swym poddanym, co kochający ojciec, mający słabość do swych dzieci i zwlekający z wymierzeniem im sprawiedliwej kary. Ten ojciec posuwa się aż do "szaleństwa": naraża życie swego jedynego syna, by dać szansę swym sługom... Gdyby nie mieli w jego oczach szczególnej wartości, nigdy nie posunąłby się do tego. Taki jest właśnie Bóg, choć wszechmocny i mogący wszystko obrócić w proch, jednak zachowujący z delikatnością swe stworzenia. Jednak sprawiedliwość i kara nadchodzą, ale Boże Serce płacze i ze wzzystkiego wyprowadza dobro:"kamień odrzucony przez budujących, stał się głowicą węgła". /Siostry Karmelitanki Bose/

Sprawiedliwość

Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością to co mam i to czego nie mam nawet to czego nie mam komu dać zawsze jest komuś potrzebne jest noc żeby był dzień ciemno żeby świeciła gwiazda jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza modlimy się bo inni się nie modlą wierzymy bo inni nie wierzą umieramy za tych co nie chcą umierać kochamy bo innym serce wychłódło list przybliża bo inny oddala nierówni potrzebują siebie im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich i odczytywać całość /ks. Jan Twardowski/

Denar

Bóg przygotował dla każdego z nas swoje Królestwo, wieniec chwały, denara, którym chce nas obdarzyć. Wystarczy przyjąć Jego zaproszenie. Być może będziemy zdolni na nie odpowiedzieć dopiero w chwili śmierci. Być może wcześniej nie byliśmy w stanie rozpoznać tego niezwykłego "Najmującego", który zapraszał nas do pracy w swojej winnicy. Pod wieczór naszego życia Pan zwoła nas wszystkich i nie będzie pytał, ile zrobiliśmy, jak długo pracowaliśmy dla Niego, ale spyta tylko o to jedno: "Czy chcesz przyjąć moją miłość? Czy chcesz na nią odpowiedzieć?". /Siostry Karmelitanki Bose/

Przebaczające serce

Moje zranione grzechem serce nie jest skore do nieustannego przebaczania. Potrzebuję ukryć się w Krzyżu Chrystusa. Przyprowadzić pod ten Krzyż także osobę, która mnie rani, i powiedzieć Panu o tym, jak trudno mi przebaczyć, jak bardzo boli oraz że mimo to pragnę przebaczyć. Modlitwa, spotkanie z Ukrzyżowanym, ukształtuje we mnie serce przebaczające, gdy powierzę się Panu, prosząc, by to On działał ws mnie. Mając szczerą wolę przebaczania zawsze, pozwalam Bogu, by dokonał tej reszty, która wydaje się po ludzku niemożliwa. Muszę jednak pamiętać o tym, że jest to droga wymagająca pokornej cierpliwości. /Siostry Karmelitanki Bose/

Odwagi!

"To Ja jestem, nie bójcie się!" Te słowa pocieszenia wiele razy i w różnej postaci słyszeliśmy również my w głębi naszego serca, w obliczu trudmych wydarzeń i sytuacji, które mogły nas zaniepokoić. Jeżeli nasze życie polega na pełnieniu tego, czego Bóg od nas wymaga - zarówno w przypadku Eliasza, który z polecenia Boga udał się na górę Horeb, jak i w przypadku Apostołów, którzy pomimo przeciwnego wiatru wypełniają to, co im przykazał Jezus - nigdy nam nie zabraknie pomocy Bożej. W słabości, w trudzie, w sytuacjach bardzo trudnych Jezus pojawia się i mówi: "To Ja jestem, nie bójcie się!" On nigdy nie zawiódł swoich przyjaciół.

Dobra decyzja

Przypowieści o Królestwie niebieskim są wezwaniem do podjęcia decyzji i wzięcia odpowiedzialności. Radość ma być siłą skłaniającą do wyboru Królestwa, będącego skarbem, pozwalającym spójnie żyć i stosownie je przekazywać. Nie wystarcza jednak szukać "skarbu ukrytego" i "pięknej perły" i znajdywać: trzeba decydować. Motywem decyzji jest "radość", pożądanie skarbu. Bóg darzy nas radością, byśmy się decydowali. Nieprzyjaciel czyni wszystko, byśmy się smucili i nie podejmowali dobrej decyzji. /o. Silvano Fausti/

Co z zasiewem?

Historia życia każdego człowieka jest polem walki. Gdzie Pan troskliwie sieje dobro, tam nieprzyjaciel chytrze zasiewa zło. Dlatego istnieje podwójność ziarna (dobre i złe) , siewców (Pan i nieprzyjaciel) oraz możliwych rozwiązań (pozostawić lub wyrwać chwast). Największe spustoszenia powodują wysiłki wyeliminowania zła. Bóg pozostawia chwasty, byśmy poznawali Go jako łaskę, stając się Jego dziećmi, które otrzymują i dają miłość darmową. Triumf dobra nastąpi dopiero na końcu i będzie dziełem Pana. Najpierw mamy czas cierpliwości, naszej i Boga, który patrzy na zło nasze i innych, jako na pole miłosierdzia odpowiednio otrzymywanego i dostosowanego. /o. Silvano Fausti/

Rola Maryi

Jezus odmówił Maryi aktywnej roli podczas wesela w Kanie, bo Jego godzina wówczas jeszcze nie nadeszła. Teraz jednak, gdy Jezus powraca w chwale do Ojca (a tak jest przedstawiona męka Jezusa u Jana), rola Maryi zostaje objawiona. Zostaje Ona matką umiłowanego ucznia, tj. każdego chrześcijanina. Jezus zapowiedział wcześniej, że gdy zostanie nad ziemię wywyższony, przyciągnie wszystkich do siebie (12,32) Teraz, właśnie z wysokości krzyża, realizuje swoją zapowiedź. W godzinie śmierci Jezusa na krzyżu ludzie zostają jakby na nowo stworzeni, czego wyrazem jest przekazanie Ducha (19,30). Stając się matką umiłowanego ucznia, Maryja, po bólach rodzenia, wydaje z radością na świat nowy lud Boży. Jej naturalny, pierworodny Syn umarł, ale ci, którzy w Niego uwierzyli (tj. uczniowie, por. J 2,11), zostają zrodzeni na nowo (por. J 3,3.5) /ks. Krzysztof Grzemski/

Uczestniczyć w poznaniu

Syn raduje się radością Ojca, ponieważ Jego bracia i siostry uczestniczą w Ich tajemnicy. Poznanie, istniejące między Ojcem i Synem, milcząca miłość, będąca Ich życiem, jest udzielone również "małym dzieciom". Duch pozwala wytryskać w naszym sercu i zakwitać na naszych ustach temu samemu imieniu, dzięki któremu Słowo jest Słowem: "Abba". Wchodzimy w Trójcę, uczestnicząc w niewyobrażalnym dialogu między Ojcem i Synem. Stworzenie osiąga swój cel, którym jest jego początek. Na dźwięk fletu Jezusa, Syna Bożego i Syna Człowieczego, tańczymy na zaślubinach Boga i człowieka. Człowieczeństwo Jezusa to otwarte drzwi, łączące stworzenie ze Stwórcą, Ojca z Jego dziećmi. Jest drabiną Jakuba, łączącą niebo i ziemię. /o. Silvano Fausti/

Przyjąć i przyznać się

Jezus jest Synem posłanym do braci, by w swoim ciele dawał świadectwo miłości Ojca. Kto Go przyjmuje i staje się Jego bratem, przyjmuje Ojca i staje się dzieckiem Bożym. Kościół tworzą ci, którzy już Go przyjęli i zjednoczeni z Nim w jednej miłości idą z Nim i jak On ku innym. Moja wieczna przyszłość przed Ojcem zależy od mojego uznania przed ludźmi Syna, który w ciele najmniejszego będzie obecny aż do końca świata, by nas zbawiać. Przyznaję się do Niego przez uznanie miłości. Apostoł, jak Jezus, oddaje się w ręce ludzi. Żyje z braćmi taką samą ufnością Ojca i uznaje w każdym godność dziecka Bożego. Życie jest czymś do stracenia ze wzgledu na miłość, ponieważ kochać to dawać życie. Nawet najmniejszy gest przyjęcia - kubek zimnej wody - jest gestem Bożym, niezniszczalnym. /o. Silvano Fausti/

Nie bójcie się!

Doskonała miłość odrzuca wszelki strach, a ponieważ w tym życiu nie osiąga ona pełni, odczuwamy lęk, który jednak możemy opanowywać. Nasz lęk przed zawodem w dobru kryje strach pomyłki co do siebie. Boimy się śmierci ziarna, wiedząc, że tylko wówczas wyda plon. Nie podoba nam się los baranka między wilkami, choć wiemy, że zwycięstwo należy do niego. Człowiek znajduje się między dwiema miłościami: mądrości ciała, która ogarnia go lękiem przed śmiercią, oraz miłością mądrości Ducha, otwierającej na zawierzenie i życie. Kto został uzdrowiony ze ślepoty, widzi to, co ludzkie oko dostrzega: dar, który Bóg uczynił z siebie. Znajdujemy się w Jego dłoniach, dobrze w nich ułożeni. Na próżno zamartwiamy się myślą o śmierci i kłopoczemy się o życie. Starajmy się nie stracić tego życia, którym jest miłość Ojca. Zbawienie jest miłowaniem Go ponad wszelkie inne uczucie. /o. Silvano Fausti/

Poślij robotników

Panie, my potrzebujemy, o tak, potrzebujemy widzieć pośród nas kobiety i mężczyzn, którzy istnieją przede wszystkim i tylko dla miłości, aby odkryć i w końcu uwierzyć że MIŁOŚĆ jest WSZYSTKIM, że jest sokiem żywotnym, że jest życiem, oddechem, krwią i radością tej ogromnej ludzkości. O Panie, spójrz na nas, biednych ludzi, idących zbyt często z nosem w prochu ziemi z ubłoconymi stopami, z sercem uwikłanym w naszych drobnych radościach i z umysłem oszołomionym cudownymi zdobyczami. Poslij nam z tych kobiet i mężczyzn, wolontariuszy prawdziwej Miłości, nie po to, by prezentować "modele", nie po to, by oderwać nas od naszych zadań, bo choć ciężkie, są piękne, nie po to, by rzucić cień na naszą miłość, Ty bowiem pragnąłeś jej i błogosławiłeś. Ale po to, by byli pośród nas, jako widzialni lub przeczuwani świadkowie ABSOLUTU, znaki i światła w ciemnościach naszego życia. Niech nam ukazują: że najwyższa wolność nie polega na robieniu tego, na co ma się ochotę, ale częęsto na umiejętności dobrowolnego poddania się z miłości. /Michel Quoist/

Pójdź za mną

Mateusz był człowiekiem, który walczył o złoto, zdobywał je i z pewnością zależało mu na tym, by mieć go jak najwięcej. Nie poszedł jednak w niewolę. Jego stan duchowy objawił się w apotkaniu z Chrystusem, od którego usłyszał - podobnie jak Piotr - krótkie wezwanie:"Pójdź za mną. A opuściwszy wszystko, powstał i poszedł za Nim". Co się stało w duszy celnika, że powziął tak nagłą, pozornie niczym nie uzasadnioną, wprost lekkomyślną decyzję? Po prostu odkrył dobro, którego istnienia może nawet nie przeczuwał, ale na które był podświadomie uczulony. Odkrył to jedyne dobro, któremu - bez utraty godności i czci - można pozwolić się zdobyć i zagarnąć. Chrystus nie każe Mateuszowi natychmiast wdziewać włosienicy i w surowej pokucie odwoływać popełnionych błędów. Pozwala, by jego świadomość w sposób bardzo ludzki zyskała na nowo zdrową i rozumną orientację w świecie wartości stworzonych. Dobra stworzone istnieją po to, by ich rozsądnie używać razem z Chrystusem, razem z innymi ludźmi, by się przemieniały na dobra wyższego rzędu, na dobra, które w duchu ludzkim wyawalają radość. /bp Jan Pietraszko/

Jeden i Troisty

Bóg w swojej troistej tajemnicy odsłonił przed nami swoje oblicze. Bóg, Duch niewidzialny, zanurzony w bezmiarze wszechświata, nieuchwytny, przekraczający wszystkie granice przestrzeni, a równocześnie Bóg Ewangelii, bliski w swoim wcieleniu, pochylony w trosce nad każdym człowiekiem, nad każdym ludzkim sercem. Bóg cierpiący, Bóg umierający w swoim człowieczeństwie, budzący nadzieję przez swoje zmartwychwstanie, Bóg do wzięcia, Bóg do ogarnięcia. Taki jest w swojej sakramentalnej obecności, kiedy staje się Chlebem życia wiecznego. Dwie wizje tak bardzo odległe: Pan i władca niezmierzonych wszechświatów i sędzia sprawiedliwy, a z drugiej strony kruszyna chleba w rękach człowieka i kilka kropel wina na ludzkim języku. A jednak jest to ten sam Bóg - jeden, jedyny, niepojęty i po trzykroć święty. A więzią łączącą te dwie tak odległe wizje, węzłem jednoczącym jest trzecie oblicze Boga w Duchu Świętym. /bp Jan Pietraszko/

Epoka Ducha

Na poczatku Duch spoczął i zatrzymał się nad Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata. Teraz tchnieniem przekazany został także nam, abyśmy kontynuowali Jego dzieło pojednania. Epoka Ducha, zainaugurowana w ciele Jezusa, przedłuża się w nas. Słowo, które stało się ciałem w Jezusie i powróciło jako Słowo w Ewangelii, teraz ożywia również nasze ciało. Jego słowo bowiem jest Duchem i życiem. Dar Ducha czyni nas nowymi stworzeniami, zdolnymi miłować, tak jak On miłował. Bez tego daru pozostajemy jeszcze w zamknieciu naszych lęków. To Duch Syna czyni nas zdolnymi do życia jako bracia zwyciężając zło dobrem. /o.Silvano Fausti/

Powrót

Wniebowstąpienie dopełnia dzień Paschy nieznający końca. Pan nie oddala się od swoich. Ale Jego obecność będzie obecnością duchową, nieograniczoną - wszędzie i zawsze. Dotarłszy do serca Ojca, Jezus staje się bliski każdemu bratu, aby ten mógł pokonać tę samą drogę. Mojżesz i Eliasz rozmawiali z Jezusem o Jego "odejściu", które miało nastąpić w Jerozolimie. Teraz we Wniebowstąpieniu jest ono doskonałe. Powrót do Ojca jest odkupieniem wszechświata, powrotem wszystkiego do Tego, od którego wyszło. Jest to wielki szabat, koniec pracy Boga. W Jezusie wstępującym do nieba poznajemy w pełni tajemnicę człowieka i jego ciała. Wiemy skąd pochodzi, ponieważ widzimy dokąd idzie. Uwielbienie Jezusa z Jego ciałem to realizacja najgłębszego pragnienia, jakie Bóg życia złożył w człowieku - stać się jak On, pokonując śmierć. Nie jest to zakazane marzenie, ale dar, jakiego On chce nam udzielić. /o. Silvano Fausti/

Duch Prawdy

Nawet jeśli świat nie rozpoznaje Ducha Świętego, to jednak - co jest podkreślone przez Jezusa - jest On rozpoznany przez uczniów Jezusa. Wewnętrzna obecność Ducha Świętego jest nowym sposobem obecności Jezusa, Jego "aktualnym" stanem: "Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was" (J 14,18). To właśnie dzięki Duchowi Świętemu uczniowie zrozumieją najgłębszą rzeczywistość Boga, Jezusa i samych siebie. Następnie Jezus przestrzega, że uczniowie będą znienawidzeni przez świat i prześladowani. Jednakże zapewnia ich, że nienawiść świata i prześladowania będą dla Ducha Świętego i dla nich okazją do dawania świadectwa. W wielkim procesie sądowym, jaki rozgrywa się w historii między Chrystusem a światem, Duch Święty świadczy na korzyść Jezusa. Wobec tak wielkiej wrogości uczniowie będą musieli się zmierzyć z wątpliwościami, zgorszeniem i zniechęceniem. Ale to Duch Święty obroni Jezusa w ich sercach i doda im sił w walce ze światem. Uczniowie będą potrzebować pewności i stałości: sprawi to właśnie Duch Święty. Dlaczego mamy czuć się samotni, skoro towarzyszy nam Duch Święty? Dlaczego mamy żyć w niepewności i trwodze, chociażby przez jeden dzień, skoro Duch Święty tak bardzo interesuje się nami i naszymi sprawami? Dlaczego mamy szukać pozornego szczęścia, skoro nie ma większej radości od obcowania ze słodkim Gościem, który mieszka w nas? /Francisco F. Carvajal/

Dom Ojca

Tak Jezus nazwał świątynię, którą utożsamił ze swoim ciałem. Domem Ojca jest Syn, w którym oddaje się cześć w Duchu i prawdzie. Jezus jest świątynią, w której każdy człowiek spotyka Boga i odnajduje oblicze, którego jest obrazem i podobizną. Miłość doskonała czyni z Ojca mieszkanie Syna i z Syna mieszkanie Ojca. W domu Ojca,czyli w Synu, jest mieszkań wiele: jedno dla każdego brata, nie wyłączając nikogo. Droga powrotu do Ojca, od którego oddaliliśmy się, to doskonała miłość. Aby tam być, "gdzie" On jest, trzeba realizować przykazanie miłości, jak On nas umiłował. /o. Silvano Fausti/

Słuchać Jego głosu

Jeśli bezrozumne owce słuchają pasterza, znają jego głos i idą za nim, o ileż bardziej my, rozumne stworzenia, wobec rozmaitych głosów, które do nas dochodzą, atakują wprost, powinniśmy wybierać głos Pana. Dzisiaj mamy doświadczenie wieków i niejakie przynajmniej pojęcie o wzniosłości nauki Jezusa. Chcemy więc jej jeszcze słuchać, pogłębiać ją i według jej wskazań postępować. Mamy wtedy gwarancję obrony przed nieprzyjaciółmi. Wzrasta zaufanie do Jezusa, jedynego zrozumiałego i godnego zaufania obrazu OJCA wszystkich, Boga. /o. Leon Knabit/

Pielgrzymowanie

Jezus, jedyny Syn, który zawsze przebywa u Ojca, wyszedł na poszukiwanie pozostałych dziewięćdziesięciu dziewięciu braci. Idzie za nimi, spotyka ich i towarzyszy im, aby zamienić ich wygnanie z ucieczki na pielgrzymowanie. On zbliża się do nas wszystkich, jak do tych dwóch z Emaus. Towarzyszy nam w naszych rozczarowaniach i nadziejach, w naszej śmierci i naszym życiu. Spotyka nas w naszych codziennych krokach wędrowców, przyłączając się do naszej wędrówki, dokądkolwiek zmierzamy. Nie oddala się od nas, choć my oddalamy się od Niego. Bóg jest Emmanuelem. Jest nie tylko "tym, który jest", ale też "tym, który jest z". Jest bowiem miłością, zwycięstwem nad samotnością i nad śmiercią. Dlatego pozostaje na zawsze z nami, a nawet "w nas". Dlatego "kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim". Jeżeli nasza droga była ucieczką ze smutkiem, ciemnością, zniechęceniem i nieufnością, to teraz staje się biegiem ku Jerozolimie, ku braciom, z umysłem rozjaśnionym i sercem przepełnionym radością, ufnością, odwagą i nadzieją. /o. Silvano Fausti/

Jezu ufam Tobie

Zawierzenie Miłosierdziu Bożemu jest drogą na której nasze życie i cała istota, krok po kroku, kształtowana jest przez Miłość. Jak powiedział już św. papież Leon Wielki: "Bóg zawsze w działaniu jest Miłosierdziem - również, gdy spotykają nas nieszczęścia i nie wysłuchuje naszych modlitw - poddając się ufnie Bożemu działaniu - zawsze jesteśmy w mocy Jego Miłosierdzia." Przecież Bóg ma zamiary pełne miłości i pokoju wobec każdego z nas, choć nie zawsze rozumiemy Jego działanie, On jednak zna nas doskonale i żadne z Jego działań nie jest bezcelowe. Każdy z nas przeznaczony jest do pełni Miłości. Dlatego naszym celem niech będzie powierzenie siebie samych Bogu na własność i do dyspozycji z Miłości i dla Miłości. Po to, by kochać bardziej i prawdziwie i dokładnie tak, jak Bóg pragnie być miłowany. /Siostry Karmelitanki Bose/

18 rocznica

Powracamy z przejęciem do chwili śmierci umiłowanego Papieża, zarazem jednak serce jest jakby zachęcane, by patrzeć naprzód. Słyszymy znowu w duszy jego częste apele o podążanie bez lęku drogą wierności wobec Ewangelii, aby być zwiastunami i świadkami Chrystusa w trzecim tysiącleciu. Powracają na pamięć jego nieustanne wezwania do wielkodusznej współpracy, aby ludzkość stawała się coraz bardziej sprawiedliwa i solidarna, byśmy byli budowniczymi pokoju i nagziei. Niech wzrok nasz pozostanie zawsze utkwiony w Chrystusie "tym samym wczoraj i dziś, i na wieki" (Hbr 13,8), który niezawodnie prowadzi swój Kosciół. /Benedykt XVI/

Wyjdź na zewnątrz

Obyś zechciał, Panie, przyjść do tego mego grobu, obmyć mnie Twymi łzami, gdyż w moich nieczułych oczach nie posiadam tylu łez, abym mógł obmyć moje grzechy. Jeśli będziesz płakał za mnie, będę zbawiony. Jeśli będę godny Twoich łez, pozbędę się fetoru wszystkich moich grzechów. Jeśli będę godny tego, byś choć przez chwilę zapłakał za mnie, wyprowadzisz mnie z grobu tego ciała i powiesz: "wyjdź na zewnątrz", aby moje myśli nie pozostały uwięzione w ograniczonej przestrzeni mego ciała, ale wyszły naprzeciw Chrystusowi i żyły w światłości, bym nie myślał o uczynkach ciemności, ale o uczynkach światłości. Kto myśli o grzechu, usiłuje zamknąć się w swej własnej świadomości. Wywołaj więc na zewnątrz Twego sługę. Chociaż jestem spętany więzami moich grzechów, chociaż mam spętane nogi i związane ręce i pogrążony jestem w moich myślach i "martwych uczynkach", to na Twoje wezwanie wyjdę wolny i stanę się jednym ze współbiesiadników na Twojej uczcie. A Twój dom wypełni się cennym aromatem, jeśli będę strzegł tego, co zechciałeś odkupić. /św. Ambroży/

Potrzebne światło

Światłość świata przyszła, aby dać wzrok ślepym i przekonać o ślepocie tych, którzy sądzą, że widzą. Życie i światło są wewnętrznie powiązane ze sobą: ujrzeć światło dzienne oznacza narodzić się. Światło jest źródłem wszystkiego: powołuje do istnienia i umożliwia poznanie, daje radość i budzi miłość. Miłość udziela szczególnego światła sercu, które pozwala widzieć nowymi oczyma. To nie człowiek widzi Boga, ale Bóg dostrzega człowieka i daje mu zdolność patrzenia na siebie Jego własnym spojrzeniem. Życie Jezusa na ziemi od Jego narodzin aż do chwili uwielbienia, jest światłością świata dla wszystkich i na zawsze. /o. Silvano Fausti/

Głębia pragnienia

Człowiek gorąco pragnie znaleźć źródło, które zaspokoiłoby jego gorącą chęć życia. Jedyną możliwością życia jest zgodzenie się na to, kim jesteśmy i "poznanie daru" Ojca: jesteśmy Jego umiłowanymi dziećmi. To nasza istota. Być dzieckiem i być kochanym nie jest czymś, co można kupić. Jest to darem. Wszyscy posiadamy pewne doświadczenie tego daru, tego światła wewnętrznego, szczęścia wypływającego od wewnątrz, tego źródła miłości, która przepełnia serce. A Jezus przyszedł, aby ożywić najgłębsze pragnienia zgaszone przez złudzenia i lęki. Tylko spotkanie z Bogiem gasi pragnienie i daje życie. Skarb, którego szukam, jest już w moim wnętrzu, bowiem moje najgłębsze wnętrze jest mym oknem na Boga. Gdy jestem tam, znajduję radość, jakiej nikt mi nie może dać lub odebrać: jestem u żródła światła i życia. Właściwością Boga jest dawanie radości i tylko jedynie Bóg daje radość bez przyczyny. Źródłem wody żywej jest Jezus, jest źródłem naszej komunii życia z Bogiem. /o. Silvano Fausti/

Góra światła

Jezus zabrał ze sobą Piotra, Jakuba i Jana. Mojżesz zabrał ze sobą Aarona, Nadaba i Abihu i wszedł na górę, gdzie Bóg objawił mu swoją chwałę. Ci trzej uczniowie, którzy teraz słyszą Ojca mówiącego do swojego Syna, w Getsemani będą słyszeli, jak Syn odzywa się do Ojca. Góra Oliwna i Tabor przywołują się wzajemnie. Tu człowieczeństwo Jezusa objawia swoją Boskość, tam Boskość ujawnia swoje człowieczeństwo. Światło jest najbardziej właściwym symbolem Boga. Jest początkiem stworzenia i poznania, pozwala widzieć każdą rzecz. Jest również źródłem radości, znakiem miłości. Syn jaśnieje tym samym światłem Boga, który jest zaczątkiem nowego stworzenia. Jak wszystko stało się przez Niego, w Nim i dla Niego, tak wsztstko uczestniczy w tym samym świetle. Jesteśmy wezwani do przybrania się w światło i do bycia światłem. Miłość urzeczywistnia się w wymianie tego, co się posiada i kim się jest, tak że osoba miłowana staje się formą tego, kto ją kocha. Wcielenie, które prowadzi na krzyż, czyni Boga równym nam, a przemienienie - zadatek zmartwychwstania - czyni nas równym Jemu. /o. Silvano Fausti/

Słowo na czas próby

Diabeł sugeruje Jezusowi, aby zrealizował misję mesjańską według powszechnych oczekiwań ludzi. Historyk żydowski Józef Flawiusz opowiada na przykład, że różni fanatycy podburzali ludzi, wzywając ich do wyjścia na pustynię, ponieważ to tam Bóg na nowo miałby powtórzyć cud manny. Zachęcaali też do udania się na dziedziniec świątyni Jerozolimskiej, gdzie Bóg miałby cudownie zstąpić z nieba. Co się zaś tyczy Mesjasza, zapewniali, że rozciągnie swoją władzę na cały świat. Dostosować się do oczekiwań ludzi, aby w ten sposób zdobyć ich przychylność i popularność, czy też oprzeć się na słowie Bożym? - Oto wyzwanie! W potrójnej próbie Jezusa warto dostrzec także wymiar moralny, osobisty i codzienny, istotny dla każdego z nas: chodzi o posłużenie się mocą Bożą po to, aby więcej mieć albo więcej móc czy też się dowartościować. Takie postawy są zgodne z kanonami świata, ale nie Ewangelii. Moc Boża jest po to, aby kochać i służyć, a nie po to by mieć, móc czy się chełpić.

Ekonomia miłości

Tylko ona pokonuje zło. W tle znajduje się krzyż Syna Człowieczego, który bierze na siebie zło braci. Jezus przedstawia i daje nową ekonomię, ekonomię miłości, która pokonuje egoizm. Pięć przykładów stanowi również pięć zasad wskazujących w jaki sposób zwyciężać zło dobrem. Pierwszą zasadą pokonywania zła jest przeciwstawianie się mu, a nie człowiekowi czyniącemu zło. Zło wyrządza krzywdę przede wszystkim temu, kto je czyni. Człowiek zły, pierwsza ofiara zła, jest moim bratem, który powinien być traktowany z większą miłością. Tylko czyste i łagodne serce miłuje grzesznika. Jeżeli pierwsza zasada pokonywania zła polega na niepodwajaniu go, druga zasada podaje gotowość przyjmowania podwojenia, nie podwajając go. "Tolerancja" chrześcijańska nie jest obojętnością wobec zła, lecz siłą "wytrzymywania" (od łac. tolero - znoszę, wytrzymuję) na sobie zła drugiego, jest "siłą nośną", zdolnością wypełniania Prawa Chrystusowego. Trzecią zasadą zwyciężającą zło jest wyrzeczenie się swojego prawa, ze względu na obowiązek zachowania ducha braterstwa, przejawiającego się w nieprzeciwstawianiu się bratu. Zamiast domagać się oddania tuniki bez miłości, bądź gotów wyrzec się także płaszcza. Nagość Syna na krzyżu była zwycięstwem nad chciwością Adama. Czwarta zasada dotyczy "dręczenia". Dręczyciel (angarius) jest wysłannikiem króla, który ma prawo zająć kogokolwiek do niesienia jego ciężarów. Każdy człowiek jest synem Boga, wielkiego Króla, a ty masz obowiązek pomóc drugiemu w niesieniu jego brzemion. Potrzeby innego są twoimi powinnościami. Piątą zasadą jest gotowość "dawania", zwycięstwo nad "braniem". Branie w celu posiadania jest początkiem wszelkiego zła, niszczy stworzenie, które jest darem miłości. Dawanie jest początkiem komunii. Komunia między wszystkimi wypływa właśnie z Ciała Syna, danego za nas. /o. Silvano Fausti/

Odetnij i odrzuć

Oko w pragnieniu i ręka w braniu są początkiem wszelkiego dobra i zła. Ażeby oko i ręka nie powodowały śmierci, trzeba de-cydować (de-cido = 'od-cinam') o tym, co nie służy życiu. Starożytni znali konieczność pilnowania zmysłów niezbędną dla strzeżenia serca. Jeżeli kochające serce jest jak ogrodzony ogród, pełny rozkoszy (Pnp4,12), to serce niestrzeżone jest jak ogród bez ogrodzenia, niszczony przez pasące się w nim dzikie zwierzęta (Ps 80,14). Jezus proponuje Ewangelię, dobrą nowinę zwycięstwa nad złem i dar nowego serca. /o. Silvano Fausti/

Moja pochodnia

Teraz rozumiem, że prawdziwa miłość polega na znoszeniu wszystkich wad bliźniego, na tym, by nie dziwić się jrgo słabościom, na budowaniu się jego innymi cnotami; ale zrozumiałam szczególnie, że miłość nie może pozostawać zamknięta w głębi serca, gdyż "nie zapala się lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu". Wydaje mi się, że tą pochodnią, która winna oświecać i radować nie tylko tych, których najbardziej kocham, lecz wszystkich domowników, jest miłość. /św. Teresa od Dzieciątka Jezus/

Reguła życia

Kazanie na Górze jest regułą życia Syna. Nie jest nowym prawem, bardziej niemożliwym od starego. Jest nowym sercem, obiecanym przez proroków. To, co Jezus tu stwierdza, jest tym, czym On żyje, i swoim ciałem przekazuje wszelkiemu ciału. Jego słowa nie są prawem, lecz Ewangelią, nie są szlachetnymi i niełatwymi wymogami, lecz podniosłym i pieknym darem, który się nam ofiarowuje, czyniąc się naszym bratem. Bez daru Jego Ducha Błogosławieństwa są tylko wzniosłą ideologią, tym bardziej desperacką, im bardziej wysublimowaną. Słowo ma moc uczynienia nas nowymi ludźmi : oczyszcza życie, wpaja wiarę, czyni nas gotowymi do służenia, uwalnia od lęku, od zła, od grzechu, choroby i śmierci, uzdalnia do dostrzegania i zwiastowania królestwa Bożego. Kościół tworzą ci, którzy słuchają błogosławieństw i mocą Ducha czynią Jezusa swoim życiem i regułą życia. /o. Silvano Fausti/

Baranek i gołębica

Baranek i gołębica. Dwa symbole całkiem różne, a jednak mające wiele wspólnego: łagodność, delikatność, cichość, bezbronność… Budzą również podobne, bardzo specyficzne uczucia: wzruszenie, czułość, coś przeciwnego poczuciu zagrożenia, pokój… Baranek i gołębica to także dwa zwierzęta składane przez Izraelitów w ofierze jako wyraz prośby o przebaczenie grzechów, o pojednanie, o szczególne łaski, czy też jako znak wdzięczności, miłości, uwielbienia. I dzisiejsza scena, w której występują one dla określenia Boga, to jedno z nielicznych na kartach Biblii objawień tajemnicy Trójcy Świętej, Ojca, Syna i Ducha Świętego w ich wzajemnych odniesieniach. Duch Święty jak gołębica zstępuje od Ojca i spoczywa na Jezusie-Baranku. Jan widzi to i rozpoznaje tajemnicę Bożego Synostwa. Nikt z Nich nie mówi o Sobie, Każdy wskazuje, objawia, potwierdza Innego. Trójca Święta – Ojciec, Syn i Duch Święty – źródło i wzór każdej wspólnoty, rodziny, jedności, relacji. /Siostry Karmelitanki Bose/

Upodobany

Ojciec upodobał sobie Syna, który wybrał "zanurzenie się" w grono grzesznych braci. Jezus jest jedynym Słowem Ojca, objawiającego Tego Boga, którego nikt nigdy nie widział. Synem, który - znając miłość Ojca względem swoich synów - staje się ich bratem: miesza się z grzesznikami, zanurza się w ich rzeczywistość, solidaryzując się z nimi w miłości większej niż śmierć. Jezus, stojący w rzędzie z grzesznikami, jest pierwszą "prezentacją" Boga-z-nami. Scena nad Jordanem przywołuje Kalwarię. Tam "zanurzy się" w śmierci, jak tu w wodach rzeki, tam rozedrze się zasłona świątynna, jak tu rozwarło się niebo, tam obdarzy wszystkich Duchem, którego tu otrzymuje, tam zwróci się do Ojca, który Go tu nazywa Synem, tam zostanie uznany za Syna przez najbardziej oddalonego brata - rzymskiego setnika. Całe bytowanie ziemskie Jezusa, będącego cielesnym objawieniem Boga, zawarte jest między tymi dwoma scenami, które są jego wyjaśnieniem. /o. Silvano Fausti/

Matka Słowa

"A Maryja zachowywała wszystkie te słowa". Maryja, która mimo tego, że dobrze zna wszystkie te fakty, nie może pominąć żadnego usłyszanego słowa. Zachowuje je wszystkie i strzeże ich jak skarbu w głębi swojego serca - tam, gdzie jest wasz skarb, tam też będzie i serce wasze (Łk 12,34) - porównuje z wydarzeniami i rozważa je. Jest świadoma, że słowo zawiera najgłębsze tajemnice. Cała Ewangelia przedstawia te słowa do słuchania, przyjęcia, zachowania, spotkania, mierzenia, zrozumienia, połączenia ze sobą nawzajem w nieustannym wzroście, którego celem i owocem jest pełnia daru - poznanie tajemnic królestwa Bożego. Nasz obraz wynosimy ze słuchania tych słów i będzie on zawsze tylko fragmentaryczny "jak w zwierciadle, niewyraźnie". Jedynie na końcu odwzoruje się w naszym sercu Oblicze, które będziemy oglądać twarzą w twarz. /o. Silvano Fausti/