Niedziela Słowa Bożego

Wraz z Jezusem zamyka się czas obietnicy i otwiera się czas jej wypełnienia. W Nim słowo staje się ciałem. Jezus w sposób doskonały słucha i wypełnia wolę Ojca. Boże słowo stało się w Nim rzeczywistością i życiem, stało się jego (słowa) "dziś". Ten, kto słucha Jezusa i bierze do serca Jego słowo, zaczyna żyć w jego (słowa) dziś i staje się członkiem Jego rodziny. Jezus przez swoją naukę realizuje dzieło zbawienia, które staje się współczesne każdemu, kto Go słucha. Słowo raz wypowiedziane, istnieje już zawsze, gdziekolwiek jest słuchane i realizowane, podobnie jak muzyka zapisana w nutach istnieje zawsze i wszędzie, gdzie może być odtworzona. Słowo, które jest środkiem słabym, jest mocą Bożą dla zbawienia wszystkich tych, którzy w nie uwierzą. /o. Silvano Fausti/

Puste stągwie

Stągwie były puste.Puste jak oczekiwanie, ktore nie spotkało oczekiwanego, jak przykazanie miłości, które nie zostało wypełnione, jak przymierze zerwane przez grzech, jak oblubienica bez oblubieńca. Stągwie są pozbawione tego, do czego miały służyć: są puste, bez wody, istotnego elementu życia. Pan poleca napełnić je: nie uczyni dobrego wina z niczego, ale z wody, która wypełnia stągwie kamienne, z pragnienia życia w każdym człowieku. W nim całe stworzenie otwiera się na przyszłość, na wino dnia siódmego, które Syn Człowieczy ofiaruje w obfitości. Biada człowiekowi, jeśli rezygnuje z pragnienia miłości i chwały, dla których został stworzony! Jest pojemnikiem pustym, wypełnionym nicością. /o. Silvano Fausti/

Otwarte Niebo

Niebo zamknęło się nad ziemią z powodu nieposłuszeństwa Adama, który zamknął swoje serce na Boga. Podobnie jak jego serce otworzyło się na zło i na nieprzyjaźń, tak również niebo otworzyło się na wody potopu, aby pogrążyć w sobie zło i nieprzyjaźń (Rdz 7,11). Wielkim pragnieniem proroka było to, aby Bóg rozdarł niebo, swój płaszcz i swój namiot (zob. Ps 104 1n) i aby ukazał mu swoje łagodne oblicze: "Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił!" (Iz 63,19). Teraz to pragnienie zostało wysłuchane i spełnione. Dzięki posłuszeństwu Jezusa, niebo otworzyło się nad ziemią. Życie ziemskie Jezusa, zawarte pomiedzy chrztem a Wniebowstąpieniem, jest oknem Boga na świat. Jezus jest nowym Adamem. Podobnie jak w starym Adamie każdy człowiek odłączył się od Boga, tak On łączy się na nowo z Ojcem, dając wszystkim zbawienie. Nad Nim unosi się gołębica Noego, która ogłasza zbawienie ziemi wynurzonej z wód potopu. /o. Silvano Fausti/

Gdzie jest Nowonarodzony?

Zbawiciel jest przede wszystkim obecny w gwieździe, która przedstawia mądrość, początek wszelkiego poszukiwania. Zbawiciel jest obecny w Piśmie, które pozwala poznać kierunek, w jakim należy Go szukać. Gdy idziemy za jego wskazówkami, gwiazda ponownie pojawia się, ale z nowym światłem: rozum zostaje oświecony objawieniem i poznaje Tego, którego szuka. Radość serca wskazuje w końcu dokładnie "gdzie" On się znajduje. Jest tam, gdzie się Mu składa hołd i gdzie otwiera się dla Niego własny skarb, tak że Pan uobecnia się w adoracji, w pocałunku komunii z Nim, w skarbie dawania siebie tak, jak On się podarował. W tej obopólnej wymianie miłości Bóg staje się ostatecznie wszystkim we wszystkich. Święty Augustyn mówi: "Dusza jest bardziej obecna tam, gzie miłuje, niż w ciele, któremu daje ducha". Wędrówka Mędrców jest miłowaniem, które - przez poszukiwanie rozumem i przez objawienie, radość i adorację - dociera do daru z siebie. /o. Silvano Fausti/

Ekonomia daru

Jan Chrzciciel proponuje klasyczną drogę nawrócenia,ukazaną w Starym Testamencie przez proroków. Zachęca do nawrócenia wyrażającego się w przyjęciu postawy braterstwa charakteryzującego się sprawiedliwością i solidarnością. Jan nie proponuje ludzkiej "sprawiedliwości rozdzielczej", która dokonuje się w oparciu o już istniejący podział między ludźmi zgodnie z zasadą "każdemu oddać to, co mu się należy". Takie postępowanie sankcjonowałoby niesprawiedliwość. Sprawiedliwość Starego Testamentu zakłada bowiem ojcostwo Boga, a zatem również braterstwo między ludźmi. Dlatego właśnie to, co posiadasz, a czego nie ma twój brat, nie jest jedynie twoim bogactwem, ale powinno służyć wspólnemu dobru. Zanegowana zostaje ekonomia gromadzenia i posiadania. Izrael od czasów pobytu w Egipcie był wezwany do życia zgodnie z ekonomią daru. Kiedy popada w ekonomię posiadania, traci dar ziemi i wchodzi na drogę wygnania. Stąd pochodzi rytuał ofiarowywania Bogu pierwocin, aby dzielić się nimi z tymi, którzy ich nie mają, i razem cieszyć się dobrami pochodzącymi od Boga. /o. Silvano Fausti/

Pustynia

Ta pusta i niezamieszkana przestrzeń jest miejscem odpowiednim na przyjęcie Bożego słowa. Jan mieszka na pustyni, aby pokazać, że nieustannym stanem ludzkiego życia jest wyjście. Człowiek musi ciągle uciekać od wszelkiej formy zniewolenia i iść ku Bożej obietnicy, bez jakiejkolwiek innej gwarancji niż ta, którą jest Jego wierność. Na pustyni niebo i ziemia są jednakowo puste, napełnione jedynie ciszą. Nic tu nie rozprasza. W tej "nicości", w tym, co jest, rozbrzmiewać może i być słyszalne nowe i stwarzające słowo. W wymiarze osobowym pustynia oznacza wyjście od siebie, "opuszczenie" swoich fałszywych tożsamości, otrzęsienie się z przeszłości z jej lękami i zanurzenie się w tym, co nowe. Wewnętrzne wyjście czyni z człowieka istotę "wychodzącą", kroczącą ku swojej przyszłości. /o. Silvano Fausti/

Uważajcie!

Trzeba koniecznie wiedzieć, jaki jest cel ludzkiej historii, ponieważ człowiek nie jest tym, czym jest, ale tym, czym się staje. A staje się tym, ku czemu zmierza. Zmierza zaś ku temu, co kocha. Człowiek jest homo viator, to znaczy jego centrum znajduje się poza nim i ku temu centrum z konieczności dąży. Dlatego w niczym nie znajduje zadowolenia, stale szuka i oczekuje czegoś nowego. Oczekiwaniu człowieka odpowiada przyjście Boga. On zapełnia nasze pragnienie darem swojej rzeczywistości. Ludzka historia to niespokojne zdążanie ku Niemu, naszemu naturalnemu miejscu. Osiąga pokój dopiero w spotkaniu z Nim. Trzy są Jego przyjścia: minione, obecne i przyszłe. Jego przyjście minione determinuje naszą wiarę; przyszłe - naszą nadzieję; obecne - naszą miłość. Przeszłość i przyszłość mają się do teraźniejszości tak, jak pamięć i plan do działania. Czekanie na Pana nie jest wyobcowaniem, ale jedynym sposobem, aby być obecnym w życiu. Człowiek, który czas teraźniejszy przeżywa w lęku przed śmiercią, jest niczym zahipnotyzowany przez węża ptak, który rzuca się w jego rozdziawioną paszczę. Czuwanie jest przeciwieństwem serca ociężałego, a modlitwa jest pokarmem, napojem i radością, jakimi syci się serce czuwające. Czujność i modlitwa są niczym oko i serce, rozum i wola nowego życia dzieci. /o. Silvano Fausti/