Przyjęcie i służba

Można służyć bez miłości, jedynie dla szukania siebie czy z poczucia winy. Każdy człowiek przeżywa potrzebę akceptacji, miłości i absolutnego szacunku. Bóg sam, ze swej natury, jest czystą akceptacją dawaną i otrzymywaną, wzajemną miłością między Ojcem i Synem. Trzeba potrafić przyjąć drugiego. Przyjęcie to zaparcie się samego siebie i akceptacja drugiego człowieka, to umniejszenie siebie, by pozostawić miejsce dla niego, to zgoda na wtargnięcie w swoje życie i zawładnięcie sobą, nie wchodząc w życie drugiego człowieka ani nie biorąc go w posiadanie. Taka jest istota Boga miłości, którego życiem jest wzajemne otwarcie się na siebie Ojca i Syna. Prawdziwa wielkość ucznia polega na upodobnieniu się do Mistrza. /o. Silvano Fausti/