Pustynia

Ta pusta i niezamieszkana przestrzeń jest miejscem odpowiednim na przyjęcie Bożego słowa. Jan mieszka na pustyni, aby pokazać, że nieustannym stanem ludzkiego życia jest wyjście. Człowiek musi ciągle uciekać od wszelkiej formy zniewolenia i iść ku Bożej obietnicy, bez jakiejkolwiek innej gwarancji niż ta, którą jest Jego wierność. Na pustyni niebo i ziemia są jednakowo puste, napełnione jedynie ciszą. Nic tu nie rozprasza. W tej "nicości", w tym, co jest, rozbrzmiewać może i być słyszalne nowe i stwarzające słowo. W wymiarze osobowym pustynia oznacza wyjście od siebie, "opuszczenie" swoich fałszywych tożsamości, otrzęsienie się z przeszłości z jej lękami i zanurzenie się w tym, co nowe. Wewnętrzne wyjście czyni z człowieka istotę "wychodzącą", kroczącą ku swojej przyszłości. /o. Silvano Fausti/