Prawdziwa pokora

Prawdziwa pokora nie sprzeciwia się godziwemu pragnieniu awansu w życiu społecznym, ani chęci cieszenia się należnym prestiżem zawodowym lub bycia traktowanym z czcią i szacunkiem, które należą się każdej osobie. Wszystko to jest do pogodzenia z głęboką pokorą. Lecz człowiek pokorny nie chce się wywyższać. Wie, że na stanowisku, które zajmuje, nie znalazł się po to, aby błyszczeć i być szanowanym, ale po to, aby pełnić misję wobec Boga i w służbie bliźnim. Cnota ta nie ma nic wspólnego z lękliwością, tchórzostwem lub przeciętnością. Pokora każe nam mieć pełną świadomość talentów, które Pan powierzył nam po to, aby przynosiły owoce dzięki prawości naszego serca. Jesteśmy jak osiołek, na którego Pan, jeśli zechce, nakłada ładunek skarbów o bardzo wielkiej wartości. Idźmy przez świat ze świadomością tej najwyższej godności, jesteśmy bowiem "narzędziami Boga", przez które On sam pragnie działać w świecie. Pokora to uznanie swojej małości, swojej nicości, a równocześnie świadomość, iż jesteśmy "nosicielami wonności Bożych o nieocenionej wartości". /Francisco F. Carvajal/