Anioł w pozdrowieniu nie wymienił imienia Maryi, tylko nazwał Ją Kecharitomene, innymi słowy nadał Jej nowe imię, które – zgodnie z mentalnością semicką – oznaczało ujawnienie zadania życiowego: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (Łk 1,31). W ten sposób Matka Chrystusa od chwili poczęcia nosi „biblijne” imię Kecharitomene. Cały Stary Testament przenika atmosfera oczekiwania na spełnienie dawanych przez Boga obietnic i oczekiwanie to przenika „midraszowe” Ewangelie Dziecięctwa. Opis Zwiastowania zamyka to oczekiwanie, a czyni to Maryja wyrażeniem zgody „na poczęcie i porodzenie Syna, któremu nada imię Jezus”, wypowiedzianej jednym słowem fiat (wym. fijat; hebr. jehì) – „niech się stanie”. „Drugie imię” Maryi: Kecharitomene, z całym bogactwem znaczeń i treści, uchyla głębię znaczenia wydarzenia, jakim było Zwiastowanie. Wypowiedzenie go przed zapowiedzią poczęcia i porodzenia Jezusa świadczy o tym, że Jej „łaska” nie zależała od obecności Jezusa w Jej łonie, lecz od zadania, do którego została przeznaczona odwiecznie, czyli Bożego Macierzyństwa, a odwiecznie właśnie dlatego, że Syn Boży w chwili wcielenia stawał się Jej Synem. Tę Jego preegzystencję ujął Jan ewangelista, sięgając przed stworzenie świata widzialnego i niewidzialnego: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało [z tego], co się stało” (J 1,1-3).Nowe imię Maryi nie oznacza więc w Niej tylko stanu – chociaż wynika to bezsprzecznie chociażby ze sformułowania gramatycznego czasu przeszłego – ale przede wszystkim wynika z danego Jej przez Boga najwyższego stopnia i niepowtarzalnego przywileju bycia Matką Mesjasza-Zbawiciela. Jest to więc imię prorocze, zapowiadające uprzednio istniejący odwiecznie Jej wybór na Matkę Syna Bożego, spełniający się w chwili Zwiastowania po wyrażeniu przez Nią fiat, trwający i przedłużający się w przyszłość, która tylko jest w stanie ujawnić pełny wkład „łaski”, innymi słowy „obdarowanie pełnią łaski”, czyli czyniącą Ją gratia plena – – „łaski pełną”.„Ta łaska Maryi – stwierdził J.M. Voste – jest Jej pełnią względną, odpowiadającą Jej wybraniu i zadaniu: Chrystus jest pełen łaski, czyli życia Bożego, jako że Bóg jest twórcą łaski; Maryja jest jej pełna jako Córka łaski, uznająca Boga za Dawcą łaski; Maryja jest ponadto pełna łaski jako Matka łaski, dająca nam Zbawiciela, który chciał, by wszelka łaska spływała na nas przez Maryję”.Taka jest prawda. Nie powinniśmy jej się dziwić, ale należy nam ją podziwiać, ponieważ Maryja jest jedynym człowiekiem, który wszedł w tajemnicę Trójcy Przenajświętszej i jedynym człowiekiem, dzięki któremu Bóg wszedł w tajemnicę świata ludzi. I na tym polega pełnia tej „dwukierunkowej” łaski ujawnionej nie w słowie, tylko w Tej, którą Bóg przez anioła nazwał Kecharitomene.
/Zenon Ziółkowski/
