Prawdziwy skarb

Królestwo niebieskie jawi się nam jako skarb ukryty w doczesnej rzeczywistości.
Królestwo może ofiarować taką radość, jakiej doświadcza ewangeliczny odkrywca skarbu zakopanego w roli.
"Wielka to radość i jakby odkrycie skarbu, gdy dusza stara się podobać Bogu w ukryciu" - pisze św. Jan od Krzyża.
Dzisiaj, 27 lipca 2020 roku, mija 100 lat od chwili, gdy wobec zagrożenia Polski ze strony bolszewików, biskupi polscy na Jasnej Górze oddali i poświęcili nasz kraj Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
Ukryli nasz naród w tej najcenniejszej Arce Serca Jezusa.
Módlmy się słowami św. Rafała Kalinowskiego:
"Otwórz mi Najświętsze Twe Serce, o mój dobry Jezu; okaż mi wszelkie piękno Jego, zjednocz mię z Nim na zawsze. Niech każde tchnienie moje, każde uderzenie serca mojego, które nie ustaje podczas snu, niech nie przestaje zawsze Ci mówić: Jezu mój, miłuję Cię!."

Kąkol

Wielu chrześcijan dopuściło, aby nieprzyjaciel całkowicie bezkarnie zasiał nasienie chwastu. Wyrosły więc błędy dotyczące niemal wszystkich prawd wiary i moralności.
Niezbędne jest czuwanie nad naszym sercem.
Nieprzyjaciel Boga i dusz ludzkich posługuje się wszelkimi dostępnymi środkami.
Winniśmy jak najlepiej wykorzystywać te tysiące okazji, których dostarcza nam życie, by siać dobre nasienie Chrystusa. Jesteśmy Jego głosem w świecie.
Kąkolowi fałszu można przeciwdziałać jedynie jeszcze większą obfitością prawdziwej nauki.
Zło winniśmy zwyciężać dobrem, wyraźnym przykładem życia i postępowania. Pan powołuje nas do świętości wobec świata w wypełnianiu zwyczajnych obowiązków.
                                                                             /Francisco F. Carvajal/

Dobra gleba

Bóg chce, abyśmy byli dobrą glebą, która przyjmie łaski i wyda owoce.
Wszyscy ludzie, niezależnie od tego, jakie było ich minione życie, mogą przemienić się w glebę dobrze przygotowaną na przyjęcie łaski.
Każda dusza, choćby była pustynią, może stać się ogrodem, ponieważ nie zabraknie jej łaski Bożej.
                                                          /Francisco F. Carvajal/

Prostota

Jezus, wprowadzając nas w swoją rozmowę z Ojcem, objawiając nam Jego prawdziwe Oblicze, pragnie uwrażliwić nas na jedną jedyną prawdę:
w relacji z Ojcem liczy się prostota.
Tylko człowiek prostoduszny, przyjmujący życie takim, jakie ono jest, niekomplikujący rzeczywistości, ma przystęp do Pełni.
Prostaczek przychodzi do Pana (i tu tkwi sedno i tajemnica jego siły), bo wie, że tylko z Nim zdolny jest do wzięcia jarzma (nigdy w pojedynkę - miejsce jest dla dwóch).
Zapatrzony bardziej w Pana niż w siebie, uczy się od Niego.
Wie, że lepiej jest znosić cierpienie związane z wiernością Bogu, gdzie On wspomaga i towarzyszy, niż ból będący wynikiem grzechu, niewierności i odrzucenia przyjaźni Jezusa.
                                                                                /Siostry Karmelitanki Bose/