Prawdziwa czystość serca

"Duchu Święty, obmyj, co nieświęte!" Poprzez słowa tej modlitwy ożywmy w sobie owocne pragnienie walki i starania się o to, aby nigdy nie splamić serca: nie tylko myślami i nieczystymi pragnieniami, lecz również nieumiejętnością natychmiastowego przebaczania. Uczyńmy postanowienie, by pod żadnym pretekstem nie żywić urazy wobec nikogo. Starajmy się wszelkimi środkami unikać zawiści, zazdrości i innych uczuć, które plamią i wprowadzają do duszy smutek i ciemność. Czystość wewnętrzna pociąga za sobą umocnienie i poszerzenie horyzontów miłości, wyniesienie człowieka do tej godności, do której został powołany. /Francisco F. Carvajal/

Do kogóż pójdziemy?

Jezus odsłania przed uczniami najgłębsze pragnienie swego Serca, by przez swoją ofiarę stać się pokarmrm życia, które się nie kończy. I właśnie w tym momencie część uczniów odchodzi z powodu niezrozumienia, z powodu jedynie cielesnego przyjęcia Słowa. A Jezus zaprasza dalej, głębiej. Zachęca, by wznieść się ponad to, co cielesne. Proponując tę drogę, oczekuje od Apostołów decyzji opartej na szczerej wolności, zadając im pytanie o to, czy i oni chcą odejść, pójść inną drogą. Święty Piotr odpowiada wiarą: "Panie, do kogóż pójdziemy...?" Choć nie rozumiem do końca Twego słowa, choć w tym momencie jest ono dla mnie trudne i zakryte - wierzę, że jedynie Ty jesteś Źródłem prawdziwego życia. Wierzę, że odsłonisz przede mną to, co zakryte, jeśli zechcesz. I Piotr otrzymuje tę łaskę idąc w ciemnościach wiary, w trudzie przyjmowania Słowa, które go rani swoją tajemnicą, upokarza jego umysł. On pozwala "upokorzyć się pod mocną ręką Boga". /Siostry Karmelitanki Bose/

Wniebowzięta

O Maryjo słodka, Matko nasza w niebie! Prowadź nasze kroki po drodze żywota - jakże często stromej i pełnej wyboi. A u kresu drogi bądź nam niebios bramą i błogosławiony Owoc Twego łona - ukaż nam Jezusa. Amen. /Pius XII/ Prawdę o Wniebowzięciu NMP ogłosił jako dogmat wiary papież Pius XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”: „…powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”

Pokarm na drogę

Prorok Eliasz, uciekając przed Izebel, udał się na świętą górę Horeb. Podczas długiej i trudnej podróży poczuł się zmęczony i chciał umrzeć. Anioł Pański przebudził go, dał mu chleb i wodę. To, czego nie udało mu się zrobić o własnych siłach, dokonał dzięki pokarmowi, który zesłał mu Pan, kiedy był całkowicie zrezygnowany. Święta Góra, ku której kieruje się Prorok, jest obrazem nieba. Czterdziestodniowa podróż oznacza długość naszego życia na ziemi, w którym również spotykamy się z pokusami, trudnościami, zmęczeniem. Czasami czujemy, jak słabnie w nas duch i nadzieja. Tak jak Eliasza Anioł, Kościół zaprasza nas do posilenia duszy chlebem szczególnym, którym jest sam Chrystus w Eucharystii. W Nim zawsze uzyskujemy siły, aby pomimo naszych słabości dojść do nieba. /F.F. Carvajal/

Ojciec karmi

Każdemu człowiekowi Bóg podarował trzy rzeczy. Pierwszą jest wszechświat cały, drugą jest jego własne ja, a trzecią sam Bóg. Wszystko otrzymał człowiek za darmo, nic w tym celu nie czyniąc. Do niego należy jednak przyjęcie tego z wdzięcznością i przeżywanie w sobie daru, jaki mu uczynił Bóg z siebie. Chleb podtrzymuje życie, ale nie jest życiem. Życiem wiecznym jest powiedzenie "tak" Temu, który od zawsze jest "tak" dla każdego stworzenia. Jezus, jako "chleb" przekazuje nam swoje życie Syna. Prawdziwy pokarm, który pochodzi od Ojca: dar Syna, który daje życie światu. Dzieło Boga jako Ojca polega na pociągnięciu wszystkich, bez żadnego wyjątku, do Syna, w którym On jest naszym Ojcem a my synami. Wolą Ojca jest udzielenie własnego życia swoim synom. /o. Silvano Fausti/