Dobra decyzja

Przypowieści o Królestwie niebieskim są wezwaniem do podjęcia decyzji i wzięcia odpowiedzialności. Radość ma być siłą skłaniającą do wyboru Królestwa, będącego skarbem, pozwalającym spójnie żyć i stosownie je przekazywać. Nie wystarcza jednak szukać "skarbu ukrytego" i "pięknej perły" i znajdywać: trzeba decydować. Motywem decyzji jest "radość", pożądanie skarbu. Bóg darzy nas radością, byśmy się decydowali. Nieprzyjaciel czyni wszystko, byśmy się smucili i nie podejmowali dobrej decyzji. /o. Silvano Fausti/

Co z zasiewem?

Historia życia każdego człowieka jest polem walki. Gdzie Pan troskliwie sieje dobro, tam nieprzyjaciel chytrze zasiewa zło. Dlatego istnieje podwójność ziarna (dobre i złe) , siewców (Pan i nieprzyjaciel) oraz możliwych rozwiązań (pozostawić lub wyrwać chwast). Największe spustoszenia powodują wysiłki wyeliminowania zła. Bóg pozostawia chwasty, byśmy poznawali Go jako łaskę, stając się Jego dziećmi, które otrzymują i dają miłość darmową. Triumf dobra nastąpi dopiero na końcu i będzie dziełem Pana. Najpierw mamy czas cierpliwości, naszej i Boga, który patrzy na zło nasze i innych, jako na pole miłosierdzia odpowiednio otrzymywanego i dostosowanego. /o. Silvano Fausti/

Rola Maryi

Jezus odmówił Maryi aktywnej roli podczas wesela w Kanie, bo Jego godzina wówczas jeszcze nie nadeszła. Teraz jednak, gdy Jezus powraca w chwale do Ojca (a tak jest przedstawiona męka Jezusa u Jana), rola Maryi zostaje objawiona. Zostaje Ona matką umiłowanego ucznia, tj. każdego chrześcijanina. Jezus zapowiedział wcześniej, że gdy zostanie nad ziemię wywyższony, przyciągnie wszystkich do siebie (12,32) Teraz, właśnie z wysokości krzyża, realizuje swoją zapowiedź. W godzinie śmierci Jezusa na krzyżu ludzie zostają jakby na nowo stworzeni, czego wyrazem jest przekazanie Ducha (19,30). Stając się matką umiłowanego ucznia, Maryja, po bólach rodzenia, wydaje z radością na świat nowy lud Boży. Jej naturalny, pierworodny Syn umarł, ale ci, którzy w Niego uwierzyli (tj. uczniowie, por. J 2,11), zostają zrodzeni na nowo (por. J 3,3.5) /ks. Krzysztof Grzemski/

Uczestniczyć w poznaniu

Syn raduje się radością Ojca, ponieważ Jego bracia i siostry uczestniczą w Ich tajemnicy. Poznanie, istniejące między Ojcem i Synem, milcząca miłość, będąca Ich życiem, jest udzielone również "małym dzieciom". Duch pozwala wytryskać w naszym sercu i zakwitać na naszych ustach temu samemu imieniu, dzięki któremu Słowo jest Słowem: "Abba". Wchodzimy w Trójcę, uczestnicząc w niewyobrażalnym dialogu między Ojcem i Synem. Stworzenie osiąga swój cel, którym jest jego początek. Na dźwięk fletu Jezusa, Syna Bożego i Syna Człowieczego, tańczymy na zaślubinach Boga i człowieka. Człowieczeństwo Jezusa to otwarte drzwi, łączące stworzenie ze Stwórcą, Ojca z Jego dziećmi. Jest drabiną Jakuba, łączącą niebo i ziemię. /o. Silvano Fausti/

Przyjąć i przyznać się

Jezus jest Synem posłanym do braci, by w swoim ciele dawał świadectwo miłości Ojca. Kto Go przyjmuje i staje się Jego bratem, przyjmuje Ojca i staje się dzieckiem Bożym. Kościół tworzą ci, którzy już Go przyjęli i zjednoczeni z Nim w jednej miłości idą z Nim i jak On ku innym. Moja wieczna przyszłość przed Ojcem zależy od mojego uznania przed ludźmi Syna, który w ciele najmniejszego będzie obecny aż do końca świata, by nas zbawiać. Przyznaję się do Niego przez uznanie miłości. Apostoł, jak Jezus, oddaje się w ręce ludzi. Żyje z braćmi taką samą ufnością Ojca i uznaje w każdym godność dziecka Bożego. Życie jest czymś do stracenia ze wzgledu na miłość, ponieważ kochać to dawać życie. Nawet najmniejszy gest przyjęcia - kubek zimnej wody - jest gestem Bożym, niezniszczalnym. /o. Silvano Fausti/