Świątynia

"Ludzie zatracili już wyczucie, czym jest miejsce poświęcone Bogu. Zachłanność  na pieniądze, potrzeba wydajności sprawiają, że o tym zapominamy ; to nic dziwnego, gdyż poświęcenie Bogu to coś, co się wymyka naszej psychologii, ponieważ znajduje się ponad wydajnością: to wszystko, co poświęcamy, zostaje spalone dla Boga i wyłącznie dla Niego. Czas, jaki poświęcamy modlitwie, adoracji, jest ponad wszelką wydajnością.
A zatem bardzo uważajmy, gdyż lud żydowski był ludem wierzącym... ale znajdował się pod panowaniem Rzymian, co pociągało za sobą wiele kompromisów, nawet w świątyni. Lud Izraela zatracił poczucie poświęcenia Bogu i uległ żądzy pieniędzy i potrzebie wydajności.
Serce Chrystusa, Serce Baranka, jest całkowicie poświęcone Bogu. Prawdziwą świątynią jest święte człowieczeństwo Chrystusa, Jego Serce. To On nadaje świątyni pełniejsze znaczenie. W rzeczywistości świątynia była tylko prefiguracją tajemnicy przymierza Boga z ludźmi, spotkania Boga z ludźmi. Była zatem przyporządkowana tajemnicy świętego człowieczeństwa Jezusa. Z pewnością to dlatego Jezus chciał przywrócić ludowi Izraela poczucie poświęcenia, które ten zaczynał zatracać.
Chciał tego, aby nam uświadomić, że poświęcenie dokonuje się w adoracji i nie może być tylko konsekracją prawną, zewnętrzną.
Jesteśmy poświęceni Bogu jedynie na tyle, na ile Go adorujemy; inaczej pozostaje to poświęceniem faryzejskim, czyli fałszywym.
Serce Jezusa jest całkowicie poświęcone Ojcu, gdyż samo jest miejscem adoracji, nieustannie trwając w akcie adoracji."
                                                                /o. Marie-Dominique Philippe/