Przebaczenie

Miłość, która nie przebacza, nie jest miłością. Przebaczanie jest bezustannie trwającym triumfem miłości.
Można przebaczać drugiemu tylko wtedy, gdy się umie przebaczać sobie. A sobie przebacza się wówczas, gdy przyjmuje się przebaczenie od Boga.
Fundamentem mojego odniesienia się do innego człowieka jest powtórzeniem odniesienia, jakie Bóg ma do mnie: to, co Pan uczynił mi jest zasadą mojego postępowania wobec brata.
Zło moje staje się przebaczeniem Bożym, zło zaś drugiego przebaczeniem moim, które mnie upodabnia do Boga.
Przebaczenie jest oddechem człowieka, który żyje, ponieważ wdycha i wydycha powietrze, otrzymuje przebaczenie i go udziela. Kto tylko wdycha, wybucha.
Życie jest po prostu krążeniem przebaczenia otrzymanego i dawanego.
                                                         /o. Silvano Fausti/