Dobry Pasterz

Dobry pasterz jest tak mocno związany z owcami, że daje siebie bez reszty: poświęca za nie swoje życie. Cechą dobrego pasterza jest więc jego miłość do owiec, która przewyższa miłość do siebie i swojego życia.
Bezpośrednim skutkiem miłości dobrego pasterza do owiec, tak wielkiej, że oddaje za nie życie, jest poznanie.
Dobry pasterz zna swoje owce. Oto cecha kapłaństwa Chrystusa: zna swoje owce. Między Nim  a nimi istnieje tajemnica poznania i miłości, poznania życiem, zależnego i wzajemnego poznania w miłości, jakim jest wszelkie poznanie oparte na miłości.
Chrystus nas poznaje w samym sercu swojej miłości.
Istnieje więź osobowa, aby zaś poznać jakość tej więzi, głębię tego wzajemnego poznania dobrego pasterza i Jego owiec, trzeba odwołać się natychmiast do Trójcy Przenajświętszej.
Jezus kocha swoje owce tą samą miłością, którą kocha Ojca. Zaś owcą  par excellence jest Maryja; Jezus zna Maryję, a Maryja zna Jezusa, i Jezus żywi tę samą miłość do Maryi i do Ojca. To nie są dwie różne miłości.
A to, co odnosi się do Maryi, odnosi się do Jana; to, co odnosi się do Jana, odnosi się do Piotra i do każdego z nas. To jest ta sama miłość, to samo poznanie.
Dla dobrego pasterza wszyscy jesteśmy umiłowanymi owcami; istnieje zatem owo "upodobanie", szczególna miłość Jezusa względem nas, i tą samą miłością mamy kochać Jezusa i Ojca.

                                                             /o. Marie-Dominique Philippe/